Obudziłam się dzisiaj i postanowiłam pisać. Dlaczego? Nie wiem. Próbuje się nad tym zastanowić, ale nie mogę znaleźć w głowie żadnej racjonalnej odpowiedzi na to pytanie. Może to świadomość tego, że nigdy nie pozostawię po sobie żadnego potomka, któremu będę mogła przekazać chociaż część wspomnień ze swojego życia skłania mnie do przelewania na papier tych tak naprawdę nic nie znaczących i nikogo nie interesujących treści. A może to po prostu pustka, która mnie ogarnia i nie możność powiedzenia tego komukolwiek… Nie wiem… Wiem tylko jedno. Moje życie nie jest interesujące, wyjątkowe czy nietuzinkowe. Nie jest nawet samodzielne i nie ma w nim nic nadzwyczajnego by warto je było opisywać. Każdy dzień jest podobny do poprzedniego i nie wnosi do mojej egzystencji nic nowego. Mam dwadzieścia kilka lat i nie dokonałam NIC. Codziennie rano wstaje z tą samą niechęcią do robienia czegokolwiek i codziennie wieczorem zasypiam z chęcią przespania reszty życia. Lubię spać. Mogłabym robić to ciągle. Godzinami, dniami, tygodniami a nawet miesiącami. Kiedy śpię nic złego nie może się przytrafić. Nikt nie może nic ode mnie chcieć i nie muszę robić nic innego niż pogrążać się w nierzeczywistym śnie. Śnie o różnych rzeczach. O mężczyznach, podróżach, wojnach, bogactwie lecz głównie o mężczyznach. To chyba przez to, że jestem sama. Jestem upośledzona jeśli chodzi o szukanie partnera życiowego. Może to i lepiej. Dobrze mi samej. Jest mi dobrze dopóki nie przychodzi samotność i chęć ucieczki w męskie ramiona. Świadomość, że nie mam przyjaciół i nikogo bliskiego doprowadza mnie do histerii. Biorę wtedy książkę Aleksandry Marininy, zanurzam się pod kocem i zapominam o całym brudzie na tym świecie popijając wystygniętą herbatę z nutką imbiru, cynamonu i goździków. Taka ucieczka od syfiastej rzeczywistości poprawia mi humor na kilka dni. Zapominam wtedy o samotności i całym gównie, które mnie otacza. A otacza mnie z każdej strony.
`Caroline